از جمله‌قصارهای غیرخنثی و تأمل‌برانگیزی که اخیراً خوانده‌ام، یکی این جملۀ متیو کلی است:
«در یک ساعت سکوت می‌توان بیش‌تر از یک سال کتاب‌خواندن، مطلب یاد گرفت.»
البته کلی در گفتن جملۀ بالا اغراق کرده تا اهمیت سکوت را نشان بدهد؛ وگرنه من فکر نمی‌کنم در سکوت آدمی که کتاب‌خوان نیست، دستاورد خاصی داشته باشد.
سکوت گاهی می‌تواند خلاقه‌ترین حرکت ما باشد.
بی‌هدفی خدمات ویژه، در حقیقت قسمت قابل توجهی از موضوع است.
سودمندی برای دیگران و کمک به بهبود زندگی آن‌ها فقط یک شعار نیست، بلکه مهم‌ترین گام برای توسعه برند شخصی ماندگار است؛ بنابراین بهتر است بهترین آموخته‌هایمان را در طبق اخلاص بگذاریم و عرضه کنیم.
انجام آنچه را که می‌توانی یا می‌اندیشی که می‌توانی، آغاز کن
در جسارت است که نبوغ و اقتدار و اعجاز نهفته است.
گوته
جمله‌ی بالا را تاکنون در بیش از پنجاه کتاب غیرداستانی خوانده‌ام، از کتاب‌های انگیزشی و بازاری گرفته تا کتاب‌های تخصصی و آکادمیک.
جمله‌ی خوبی هم هست، اصلاً دیدن اسم گوته زیر هر جمله‌ای، بر اعتبار و تأثیر آن جمله می‌افزاید.
من این ضرب‌المثل را هم خیلی دوست دارم، بی‌ربط به جمله بالا نیست:
تا عاقل آمد فکر کند، دیوانه به آب زد و رفت…
اتلاف وقت را، حتی از وقتی‌که ده‌دوازده‌ساله بودم، آزاردهنده‌ترین چیز ممکن می‌دانم و همیشه سعی کرده‌ام از آن بگریزم.
داشتم فکر می‌کردم که طی سالیان گذشته هر بار که زمینه فکری و حرفه‌ای‌ام تغییر کرده، یک‌چیز در میان همه‌ی آن‌ها مشترک بوده و آن «خلق کردن» است.
خلق کردن، راهی است برای تلف نکردن بهترین لحظات عمرمان. با هر اثری که می‌آفرینیم چیزی به دنیا اضافه می‌کنیم.
من تنها در ساعاتی که چیزی خلق می‌کنم، لحظه‌ی حال و نهایت لذت زندگی را تجربه می‌کنم. در این، کیفیت اثر هیچ تأثیری بر این لذت ندارد.
یک سؤال همیشه در سرم می‌چرخد: آن‌ها که چیزی خلق نمی‌کنند، از ملال زندگی به ستوه نمی‌آیند؟
