هزینه های بالای آموزش و یادگیری، یکی از دغدغه‌های امروزی برای هر شخصی هست.
زمانی که خرید یک کتاب سادۀ کاغذی هم به نسبت هزینه‌های واجب‌تر و حیاتی‌تر برای بسیاری سخت به نظر می‌رسد، پس باید چاره را در مدل‌های دیگر یادگیری جست.
اگر کارمندی به روش و فرآیند کار انتقادی وارد می‌کند، حرف او و دغدغه‌اش را گوش کنیم و به آن فکر کنیم.
شاید یکی از بزرگ‌ترین عیوب سازمانی و مدیریت در ایران، همین آسیب باشد که کارمند خلاق و منتقد به رویه را جدی نمی‌گیریم و اهمیت نمی‌دهیم؛ و اگر ادامه داد، او را به حاشیه می‌بریم و یا نهایتاً حذفش می‌کنیم.
اما این مسأله، سبب توقف توسعه و حتی عقب‌گرد می‌شود.
اگر ابزار تولید محتوا بسیار راحت‌تر از زمان‌های گذشته شده، این به آن معنا نیست که از خط قرمزها و حریم‌های شخصی خارج شویم و قبح شکنی بکنیم.
کسی که تخصص نویسندگی دارد، ابتدا موضوع و هدف را مشخص می‌کند. سپس دربارۀ آن فکر می‌کند؛ و در نهایت دست به قلم شده و شروع به نوشتن می‌کند تا محتوایی خلق کند که او را مقصد برساند.
طبیعی هست که مسیر نوشتن مانند هر شغل دیگر، چالش‌های خود را دارد.
پس این که تصور کنیم هر نوشتنی به معنی تخصص داشتن و یا نویسنده بودن در معنای حرفه‌ای است، تصوری اشتباه و حتی شاید بسیار خطرناک باشد.
رویکرد غیر حرفه‌ای به نویسندگی و فرآیندهای مرتبط با آن به ویژه حوزه‌های کسب‌وکار، قطعاً هزینه‌ها را افزایش خواهد داد.
حمید محمودزاده را از سال‌های دور می‌شناسم و محتواهای دیدار را به دقت دنبال و مطالعه می‌کنم.
همیشه از این محتواها به شخصه یاد گرفتم و ایده‌های زیادی رو گرفتم که در روند کار و توسعۀ فردی کمکم کرده است.
به دلایلی امکان شرکت در وبینار پیش روی ایشان را ندارم؛ اما استفاده از دانش و تجربۀ ایشان را می‌توانم به جرأت، پیشنهاد و توصیه کنم؛ چرا که محتواهای ارزشمند ایشان را همیشه دنبال و مطالعۀ دقیق می‌کنم.
امیدوارم روزی بهانه‌ای فراهم شود که بخشی از مسیر نویسندگی، من در خدمت این کارآفرین فعال و زحمت‌کش کشور عزیزم باشد که علی‌رغم همۀ سختی‌ها و مشکلات، مانند یک سرباز در عرصۀ اقتصادی، در حال دفاع از مرزهاست. خدا قوت.
