عمدۀ جماعت ایرانی همیشه می‌خواهد بدون تلاش، به بیشترین امتیازات برسد؛ و دلش را خوش می‌کند به شانس‌ها و اقبال‌ها که شاید دری به تخته بخورد و چیزی برنده شود؛ چون فلان همسایه و یا دوستش در قرعه‌کشی بانک ماشین برنده شده، پس همیشه امیدوار به آن یک میلیونیم درصد می‌ماند؛ عمرش را تباه می‌کند و البته بازیچۀ دست بنگاه‌های سرمایه‌داری و یا صاحبان سرمایه می‌شود.
رؤیاهای بدون زحمت و تلاش که معمولاً هیچ وقت به حقیقت نمی‌پیوندند.
معلول نیاز به توجه و حمایت ما داره؛ نه ترحم و دلسوزی رقت‌آور.
معلول گناهی نکرده که این طور به دنیای خاکی پا گذاشته و یا اتفاقی براش افتاده که برای هر یک از ما ممکنه اتفاق می‌افتاد؛ و یا حتی هر لحظه ممکنه بیفته: چه کسی از فردای خودش نه! یک ساعت دیگۀ عمرش خبر داره؟
نشاندن لبخند بر لب یک معلول، عین عبادت است؛ شاد کردن قلب یک معلول، یکی از کلیدهای خوشبختی.
معلول نیاز به توجه ما دارد؛ نه ترحم.
بازخورد گرفتن در فضای نویسندگی اهمیت بسزایی دارد؛ اما همۀ ماجرا نیست. دلیل: زیر بسیاری از افراد اصولاً فرصت ابراز بازخورد ندارند و بیشتر نظاره‌گر هستند و به دنبال حل مشکل و یا مسألۀ خود.
یکی از پاراگراف های به یاد ماندنی کتاب صراحت تمام عیار رو یادم نمی ره که مدیر یکی از پروژه های ناسا این رو بیان گفته بود که رباتی که ما ساختیم، برای کسی نیست، فرد خاصی اون رو نساخته، بلکه ماحصل تلاش گروهی از افراد هست.
از نظر من، هدف و غایت کار تیمی هم همینه: تجمیع اندیشه ها و مهارت ها، به جهت دستیابی به پتانسیلی فراتر از یک فرد .
حتی اگر خودتان را قطعه قطعه کنید و برای آرامش و رفاه کسی در چرخ گوشت بیندازید و رشته رشته شوید، یک روز از راه می رسد که همان کس، توی چشمتان خیره شود و می گوید:
تو هیچ وقت، هیچ کاری برای من نکردی!
