اتلاف وقت را، حتی از وقتی‌که ده‌دوازده‌ساله بودم، آزاردهنده‌ترین چیز ممکن می‌دانم و همیشه سعی کرده‌ام از آن بگریزم.
داشتم فکر می‌کردم که طی سالیان گذشته هر بار که زمینه فکری و حرفه‌ای‌ام تغییر کرده، یک‌چیز در میان همه‌ی آن‌ها مشترک بوده و آن «خلق کردن» است.
خلق کردن، راهی است برای تلف نکردن بهترین لحظات عمرمان. با هر اثری که می‌آفرینیم چیزی به دنیا اضافه می‌کنیم.
من تنها در ساعاتی که چیزی خلق می‌کنم، لحظه‌ی حال و نهایت لذت زندگی را تجربه می‌کنم. در این، کیفیت اثر هیچ تأثیری بر این لذت ندارد.
یک سؤال همیشه در سرم می‌چرخد: آن‌ها که چیزی خلق نمی‌کنند، از ملال زندگی به ستوه نمی‌آیند؟
