شبکه‌های اجتماعی محل شتاب‌زدگی و زود رد شدن هستند، جای سرگرمی و نه فکر کردن.
من حساب وب‌سایت را از دنیای مبتذل و سطحی شبکه‌های اجتماعی جدا می‌دانم. حس می‌کنم مخاطبی که با تایپ نام دامنه سایت به سراغ آدم می‌آید تا دیداری تازه کند، ماندگارتر از دوستی است که پیامی کلیشه‌ای را برایم در تلگرام فوروارد می‌کند.
از سال‌های نوجوانی قلبم برای داشتن وب سایتی خوب می‌تپید. وبلاگ نویسی از اولین گام‌های من برای سیراب کردن این تشنگی غریب بود.
شاید قیاس عجیبی به نظر برسد ولی مدتی است به این نتیجه رسیده‌ام که داشتن یک وب‌سایت خوب را به داشتن قصر و ویلای مجلل ترجیح می‌دهم. مهمانانی را که از طریق لینک دوستان و همین‌طور گوگل روانه خانه اینترنتی‌ام می‌شوند را از مهمان‌های خوانده و ناخوانده قصر و ویلای فیزیکی دوست‌تر می‌دارم.
هیچ‌چیز مثل غافلگیر شدن توسط گوگل نیست، وقتی گوگل به خاطر واژه‌ای مشترک ما را به هم وصل می‌کند؛ دوستی‌هایی که بر پایه سؤال‌ها و واژه‌ها شکل می‌گیرند؛ و باعث لمس قدرت محتواهایی می‌شوند که رابطه می‌سازند.
همیشه حس می‌کنم یک وب‌سایت خوب می‌تواند دفتر کار، گالری، استودیو و آتلیه ما باشد، قصری بزرگ و شکوهمند برای افکار و ایده‌های ما، قلمرو اختصاصی ما و جایی برای رشد کردن و بهتر شدن.
وب‌سایت ما می‌تواند سرزمینی باشد برای نمود برجسته‌ترین استعدادهای ما، جایی که بهترین افکار می‌توانند محقق شوند.
